Wetenswaardigheden
Reisverslag . Tochtje door Friesland zonder mast
Een tochtje door Friesland zonder mast en zeil met de LM 27 als motorboot (door Luite van der Duim - voorzitter LM-Club Nederland) Voorjaar 2020 de boot ligt in Sint Nicolaasga op de wal in de winterberging. Als bestuur waren er reeds besprekingen geweest i.v.m. de jaarlijks reünie en jubileum gepland eind mei. De corona gooide echter roet in het eten zodat de vele werkzaamheden van met name Pia en Hendrik werden stopgezet. Toen de boot eind maart te water ging besloten we, omdat de reünie en jubileum in Kampen niet doorging, eerst als motorboot te gaan varen en pas aan 't eind van het seizoen de mast erop te zetten. Dit laatste is door omstandigheden helaas niet gebeurd. Eind mei besloten we meerdere dagen met de boot weg te gaan: Op 26 mei vertrekken we, de weersvoorspellingen voor de eerste dagen zijn goed. De tripstand op mijn GPS staat op 165,6 km. We gaan vanuit de jachthaven de Domp 2 in Sneek via het jachthavenkanaal naar de Houkesloot en gaan richting stad dus voor ons huis (appartement) langs. We gaan door de stad en passeren 3 bruggen en komen voor de waterpoort op de Geeuw. Voordeel t.o.v. vroeger is dat de gemeente Sûdwestfryslân geen bruggeld meer int in de gehele gemeente. We varen over de Geeuw naar IJlst daar door de brug en gaan via Wijde Wijmerts, Osingahuizen naar Woudsend. Hier hebben we even contact bij de Breehorn werf met vrienden. We overnachten nabij het Koevordermeer in de Wellesloot aan een zeer rustig plekje. De tripstand is daar 183,0 km Op 27 mei gaan we dezelfde route terug naar Sneek, Nelly moest naar de tandarts omdat er een stukje van de kies gebroken was. Alles ging vlot en we konden daarna verder terug naar IJlst en via Nijezijl door de brug en spoorbrug kwamen we op de Wijmerts richting Bolsward. In Oosthem een zelfbedieningsbrugje. De volgende bruggen in Abbega en Wolsum worden vlot door een brugwachter bediend. Om Bolsward in te komen kunnen wij onder de brug in de A7 door en vinden een plekje aan de steiger in de stad. De tripstand is 210,6 km. Op 28 mei gaan we naar Harlingen. Bij de Blauwpoortsbrug vraagt de brugwachter welke kant je op wil, verder door de stad richting Wommels of door 1 brug richting Harlingen. Dit gaat allemaal vlot en net buiten Bolsward bij een boerderij is een zelfbedieningsbrugje. Tot aan Harlingen zijn er alleen nog vaste bruggen met een doorvaart hoogte van 2.5 m. We varen om het dorpje Schettens en even verder door Witmarsum. Hier hebben ze enige jaren geleden de kades vernieuwd, maar de doorvaart erg versmald, je moet hier niet een boot tegen komen. We gaan langs Arum en varen even later door Kimswerd. Deze route van Bolsward naar Harlingen is de 11 stedenschaatsroute. Hier in Kimswerd moeten ze over tapijten het gehele dorp door klunen en verloor Jan Roelof Kruidhof de wedstrijd. We varen door naar de buitenwijk van Harlingen en leggen aan voor de spoorbrug. Hier neem je telefonisch contact op met de havenmeesters. Na opening van beide bruggen varen we Harlingen in en leggen aan in de Zuidoostsingel. Het grote pand aan de overkant is het huis en kantoor van weerman Piet Paulusma. Vanaf het balkon maakt hij vaak opnames voor tv Fryslân. De tripstand is 230,3 km. Even verderop aan de Noordoostsingel aan het bolwerk hebben we een LM reünie gehad in 2013. Harlingen is een gezellig stadje met een leuk centrum en een veerhaven naar Vlieland en Terschelling. Op 29 mei na contact met de havendienst vertrekken we door de Oosterbrug Harlingertrekvaart en Industriebrug komen we op het Van Harinxmakanaal de verbinding naar Leeuwarden en verder. Na een paar kilometer komen we in Franeker en vlak voor de Stationsbrug kijken we nog even om, want daar aan de Zuiderkade hebben we na Harlingen ook nog een nacht gelegen tijdens de reünie 2013. We varen verder over het kanaal tot kilometerpaal 12 daar gaan we stuurboord uit richting Welsrijp. Na Welsrijp komt er een brug met een doorvaart hoogte van 2.42 m. In het volgende dorp Winsum blijven we voor de brug wachten tot de brugwachter komt, hij bedient n.l. ook de brug in Oosterlittens. Na Winsum leggen we aan in het haventje van ’t Krûswetter. Het is daar ook de kruising van 2 vaarten. Bolsward-Leeuwarden en Franeker- Sneek. Hier blijven wij de pinksterdagen liggen. Van hieruit kun je prachtig fietsen o.a even naar Wommels. Tripstand is hier 248,5 km. Het is pinkstermaandag 1 juni. We verlaten Oosterlittens en gaan over de Bolswardervaart door Baard en komen tenslotte weer uit op het Van Harinxmakanaal. We varen ten zuiden van Leeuwarden over een aquaduct en onder de spoorbrug door tot km paal 25 en daar gaan we de Zwette op. Hier passeren we de eerste brug voor de 11 stedenschaatsers dan in het donker de Boksumerdam. We varen Weidum (Weidemerhout) en even later langs de invaart naar Mantgum, doen we nu niet aan, maar hebben het weleens gedaan: daar is een rustige haven. Na enige kilometers is stuurboord uit de vaart naar Oosterlittens deze gaat langs het dorpje Bozum, dit staat daar aangegeven als Middelseeroute. We varen door Scharnegoutum en gaan liggen in het passantenhaventje (Marrekrite haventje). Daar lag ook een LM 27 zonder mast: de Ladykant. De tripstand daar is 280,1 km. Dinsdag 2 juni varen we vanuit het passantenhaventje door naar Sneek door het Dompsluisje (is open) langs jachthaven de Domp 1 en 2 en gaan nog even naar het Sneekermeer. Onze Duitse leden Schlosser en Daubner varen in hun 28ers voorbij met de vraag waar onze mast is. Na nog even aan de Noorder Oude Weg te hebben gelegen om even op te ruimen gaan we terug naar huis. Nelly stapt voor huis van boord en ik vaar naar de haven Domp 2. De tripstand is dan 300,4 km. De totale tocht was dus 134,8 km. Het Friese meren project is gereed. Er zijn 6 aquaducten gebouwd en veel bruggen zijn verhoogd en vernieuwd tot 2.50 m. Hierdoor is het gebied van Friesland goed bevaarbaar voor een LM 27 zonder mast. O.a. de Middelseeroute staat aangegeven.
Bofkont op weg ........
Een goede dag??
Zie hier onze Bofkont, eindelijk, na een lange winter met veel herstel werk, weer in haar element. Afgelopen zaterdag 20 april mocht ze weer zwemmen. In Amsterdam.
Maar, dan .... Er zijn eerst nog een paar obstakels te nemen. Want zoals te zien op de foto, er staat een mast rechtop.
Om van de jachthaven Oostvaarders op het IJmeer te komen moeten er dus een aantal bruggen voor ons openen.
En zo toog Wim op dinsdagmorgen zeer vroeg (5.30uur) naar Amsterdam Oost.
Om te zorgen dat die bruggen open gaan, bel je een twee weekjes van tevoren met de havendienst. Je meld welke bruggen er voor jou moeten openen, en je word geregistreerd . De bruggen, Commandantsbrug, Mariniersbrug en Kattenburgbrug (is een voetgangersdraaibrug )werden om 6.30uur dinsdagmorgen voor twee jachten geopend. Die is dus nu genomen ,en Bofkont ligt samen met een ander jacht aan de steiger , pal voor het Scheepvaartmuseum in Amsterdam.
Op de foto is het eerste jacht, een Lm 27 motorsailer, onze Bofkont.
Het is nu wachten tot de nacht, 1.30 uur, dan gaat de spoorbrug naar het IJ open.
Het is een schitterend mooi plekje, met veel verkeer dat langs rijd.
De twee schippers hebben afgesproken om samen door te varen . De ene moet naar Uitdam en de Bofkont gaat naar Enkhuizen. Nog een lange trip voor de boeg, nadat ze dus door de spoorbrug zijn. Want daarna volgen de Oranje sluizen, en de SchellingwoudeBrug . Pas dan is Bofkont op vrij water, en kan ze de 35 mijl naar Enkhuizen varen. In Enkhuizen aldaar nog de Aquaductsluis, daarvandaan vaar je recht op nog een kleine brug in centrum Enkhuizen en dan is Bofkont bij de hersteller, firma Nooter, die een nieuw hek en boegstoel voor haar gemaakt heeft. Die aldaar geïnstalleerd moet gaan worden, met wat aanpassingen.
Eerst gaan de twee schippers dus deze dag doorkomen, met hazenslaapjes, koffie drinken en kleine klusjes doen. De hazenslaapjes zijn nodig om in de nacht uitgerust verder te kunnen . (Overdag is er nog tel contact i.v.m opening spoorbrug.!)
Eerst gaan de twee schippers dus deze dag doorkomen, met hazenslaapjes, koffie drinken en kleine klusjes doen. De hazenslaapjes zijn nodig om in de nacht uitgerust verder te kunnen . (Overdag is er nog tel contact i.v.m opening spoorbrug.!)WAT 'S GEBEURD"?????
De twee schippers hebben afgesproken om samen door te varen . De ene moet naar Uitdam en de Bofkont gaat naar Enkhuizen. Nog een lange trip voor de boeg, nadat ze dus door de spoorbrug zijn. Want daarna volgen de Oranje sluizen, en de SchellingwoudeBrug . Pas dan is Bofkont op vrij water, en kan ze de 35 mijl naar Enkhuizen varen. In Enkhuizen aldaar nog de Aquaductsluis, daarvandaan vaar je recht op nog een kleine brug in centrum Enkhuizen en dan is Bofkont bij de hersteller, firma Nooter, die een nieuw hek en boegstoel voor haar gemaakt heeft. Die aldaar geïnstalleerd moet gaan worden, met wat aanpassingen.
Het is een schitterend mooi plekje, met veel verkeer dat langs rijd.
Het is nu wachten tot de nacht, 1.30 uur, dan gaat de spoorbrug naar het IJ open.
Op de foto is het eerste jacht, een Lm 27 motorsailer, onze Bofkont.
Om te zorgen dat die bruggen open gaan, bel je een twee weekjes van tevoren met de havendienst. Je meld welke bruggen er voor jou moeten openen, en je word geregistreerd . De bruggen, Commandantsbrug, Mariniersbrug en Kattenburgbrug (is een voetgangersdraaibrug )werden om 6.30uur dinsdagmorgen voor twee jachten geopend. Die is dus nu genomen ,en Bofkont ligt samen met een ander jacht aan de steiger , pal voor het Scheepvaartmuseum in Amsterdam.
En zo toog Wim op dinsdagmorgen zeer vroeg (5.30uur) naar Amsterdam Oost.
Om van de jachthaven Oostvaarders op het IJmeer te komen moeten er dus een aantal bruggen voor ons openen.
Maar, dan .... Er zijn eerst nog een paar obstakels te nemen. Want zoals te zien op de foto, er staat een mast rechtop.
Zie hier onze Bofkont, eindelijk, na een lange winter met veel herstel werk, weer in haar element. Afgelopen zaterdag 20 april mocht ze weer zwemmen. In Amsterdam.
Een goede dag??
Zie hier onze Bofkont, eindelijk, na een lange winter met veel herstel werk, weer in haar element. Afgelopen zaterdag 20 april mocht ze weer zwemmen. In Amsterdam.
Maar, dan .... Er zijn eerst nog een paar obstakels te nemen. Want zoals te zien op de foto, er staat een mast rechtop.
Om van de jachthaven Oostvaarders op het IJmeer te komen moeten er dus een aantal bruggen voor ons openen.
En zo toog Wim op dinsdagmorgen zeer vroeg (5.30uur) naar Amsterdam Oost.
Om te zorgen dat die bruggen open gaan, bel je een twee weekjes van tevoren met de havendienst. Je meld welke bruggen er voor jou moeten openen, en je word geregistreerd . De bruggen, Commandantsbrug, Mariniersbrug en Kattenburgbrug (is een voetgangersdraaibrug )werden om 6.30uur dinsdagmorgen voor twee jachten geopend. Die is dus nu genomen ,en Bofkont ligt samen met een ander jacht aan de steiger , pal voor het Scheepvaartmuseum in Amsterdam.
Op de foto is het eerste jacht, een Lm 27 motorsailer, onze Bofkont.
Het is nu wachten tot de nacht, 1.30 uur, dan gaat de spoorbrug naar het IJ open.
Het is een schitterend mooi plekje, met veel verkeer dat langs rijd.
De twee schippers hebben afgesproken om samen door te varen . De ene moet naar Uitdam en de Bofkont gaat naar Enkhuizen. Nog een lange trip voor de boeg, nadat ze dus door de spoorbrug zijn. Want daarna volgen de Oranje sluizen, en de SchellingwoudeBrug . Pas dan is Bofkont op vrij water, en kan ze de 35 mijl naar Enkhuizen varen. In Enkhuizen aldaar nog de Aquaductsluis, daarvandaan vaar je recht op nog een kleine brug in centrum Enkhuizen en dan is Bofkont bij de hersteller, firma Nooter, die een nieuw hek en boegstoel voor haar gemaakt heeft. Die aldaar geïnstalleerd moet gaan worden, met wat aanpassingen.
Eerst gaan de twee schippers dus deze dag doorkomen, met hazenslaapjes, koffie drinken en kleine klusjes doen. De hazenslaapjes zijn nodig om in de nacht uitgerust verder te kunnen . (Overdag is er nog tel contact i.v.m opening spoorbrug.!)
Eerst gaan de twee schippers dus deze dag doorkomen, met hazenslaapjes, koffie drinken en kleine klusjes doen. De hazenslaapjes zijn nodig om in de nacht uitgerust verder te kunnen . (Overdag is er nog tel contact i.v.m opening spoorbrug.!)WAT 'S GEBEURD"?????
De twee schippers hebben afgesproken om samen door te varen . De ene moet naar Uitdam en de Bofkont gaat naar Enkhuizen. Nog een lange trip voor de boeg, nadat ze dus door de spoorbrug zijn. Want daarna volgen de Oranje sluizen, en de SchellingwoudeBrug . Pas dan is Bofkont op vrij water, en kan ze de 35 mijl naar Enkhuizen varen. In Enkhuizen aldaar nog de Aquaductsluis, daarvandaan vaar je recht op nog een kleine brug in centrum Enkhuizen en dan is Bofkont bij de hersteller, firma Nooter, die een nieuw hek en boegstoel voor haar gemaakt heeft. Die aldaar geïnstalleerd moet gaan worden, met wat aanpassingen.
Het is een schitterend mooi plekje, met veel verkeer dat langs rijd.
Het is nu wachten tot de nacht, 1.30 uur, dan gaat de spoorbrug naar het IJ open.
Op de foto is het eerste jacht, een Lm 27 motorsailer, onze Bofkont.
Om te zorgen dat die bruggen open gaan, bel je een twee weekjes van tevoren met de havendienst. Je meld welke bruggen er voor jou moeten openen, en je word geregistreerd . De bruggen, Commandantsbrug, Mariniersbrug en Kattenburgbrug (is een voetgangersdraaibrug )werden om 6.30uur dinsdagmorgen voor twee jachten geopend. Die is dus nu genomen ,en Bofkont ligt samen met een ander jacht aan de steiger , pal voor het Scheepvaartmuseum in Amsterdam.
En zo toog Wim op dinsdagmorgen zeer vroeg (5.30uur) naar Amsterdam Oost.
Om van de jachthaven Oostvaarders op het IJmeer te komen moeten er dus een aantal bruggen voor ons openen.
Maar, dan .... Er zijn eerst nog een paar obstakels te nemen. Want zoals te zien op de foto, er staat een mast rechtop.
Zie hier onze Bofkont, eindelijk, na een lange winter met veel herstel werk, weer in haar element. Afgelopen zaterdag 20 april mocht ze weer zwemmen. In Amsterdam.
Een goede dag??
Eindelijk onderweg,
Een hele hijs!!!
Poeh poeh, eindelijk ligt onze Bofkont in het water.
Ik zie haar gewoon kwispelen, echt waar. Oh nee, dat gehobbel komt, omdat ze geen mast heeft. De vorige eigenaars hebben meer dan 18 jaar rondgevaren als motorboot. Vandaar de motorbootmast...
Wij nemen haar eerst mee naar onze vaste ligplaats in Amsterdam.
Daar krijgt ze me toch een beurt?.
Met echt schoon en fris water, wel te verstaan.
Ze lag heel de winter op de kant in Haarlem. De vorige eigenaar was ziek en heeft er niet veel aan kunnen doen de laatste anderhalf jaar.
Wij wilde omdat ze toch op de kant moest blijven in verband met het ontbreken van het roerblad, aan de slag met ons nieuwe bootje.
Hebben haar werkelijk UITGEMEST, en heel veel weggegooid.
Gordijntjes gewassen, bekleding gereinigd enz enz.
Ook de buitenkant willen we goed aanpakken.
Eerst maar eens wassen,,,,
Maar,,, je kunt er geen druppel water pakken.
Behalve uit de plomp dan. En daar is ze provisorisch mee gewassen .
Zelfs daar knapte ze een beetje van op.
Dan toch maar proberen met was en cleaner..
Ze gaat er beter mee uitzien maar nog niet naar onze wens.
Meer eerst dus als nu schitterende roerblad eronder zit, naar Amsterdam, de hele boot word daar grondig schoongemaakt.
Alles wat maar nat kon worden heeft water gezien.
En dan komt DE GROTE VERHUIZING, al onze spulletjes die we van de vorige boot hebben kunnen meenemen maakt een autotochtje vanuit Diemen naar Amsterdam N.
En wat kan er veel in, in zo’n klein bootje!!. Heb zelfs nog ruimte over!
Langzaam maar zeker word het weer wat gezellig binnen.
Er moet nog veel vernieuwd worden, maar daar gaan we in de herfst aan beginnen.
Na de grote verhuizing , als ze schoon genoeg bevonden word, komt fase twee, het ophalen van de mast. Die heeft zo’n 10 jaar, opgeslagen gelegen in een loods in Aalsmeer. Hoog en droog hebben we al gezien.
En de 8 jaren daarvoor lag die bij de eigenaar in de garage.
Op een zonnige dag, hoe kan het ook anders de hele zomer was zonnig, gaan we vroeg op pad. We willen als het even kan overdag heen naar Aalsmeer en in de nacht terug via de staande mast route , met de mast omhoog dus, in convooi door Amsterdam.
We kijken ons ogen uit als we smorgens heel vroeg onder de spoorbrug van Amsterdam doorvaren, zo de grachten op.
Altijd door Amsterdam gevaren in het donker, wat een ervaring om er ook eens bij daglicht doorheen te varen.
Jammer is wel, dat het nog zo vroeg is, niemand ziet ons...
En dat, terwijl we oh zo trots zijn op ons witte wondertje..
De eerste bruggen die we nemen, zijn zenuwslopend. Kunnen we eronder door? Zijn we niet te hoog, is die brug niet te laag?. STOP,,, STOPPPPP.
OH gelukkig, het was gezichts bedrog. Natuurlijk hebben we metingen gedaan, en heel Amsterdam uitgeplozen op de kaart qua hoogtes. Maar soms lijken die bruggen wel heel laag. Het gaat goed, alles past, en wij kunnen verder genieten.
Tegen de middag komen we in de haven waar de mast al op ons ligt te wachten.
Die hadden we een week van te voren al klaar gemaakt.
Alle vallen en schoten vernieuwd, stagen gecontroleerd, nieuwe l lampen ,nieuwe windex ,windvaan, nieuwe mast katrolletjes enz alles erop en eraan.
De mast glimt weer, want wat was ie vuil zeg. Dat hadden we even niet gezien toen ie zo hoog aan het plafond hing.
Gelukkig was op deze locatie water in overvloed...
We moeten even wachten tot een motorboot onder de kraan vandaan gaat en dan zijn we aan de beurt.
Eerst maar eens een gesprekje met de monteur, die daar staat.
We maken water, en waar komt het vandaan?. Ik ga kijken beloofd hij.
Eerst maar eens die mast...
Oke dan, wij zijn er klaar voor om de mast te ontvangen.
Huhh , wat gaat daar nu gebeuren, wat doen die mannen daar?
Wij verwachtte dat de mast met de kraan erop gezet zou worden?.
Maar met vereende krachten tillen drie mannen, waaronder mijn eigen schipper onze mast op de schouders , en sjokken naar onze boot.
Met een beetje duwen en schuiven, wat hoger, wat lager, meer naar links, nee meer rechts ligt de mast veilig en wel aan boord.
De mannen blij, en wij ook.
Oké, nu gaan we in de kraan, om naar het probleem van de lekkage te zoeken en langzaam komt onze lm boven water.
De monteur ziet waar het water vandaan komt. Het bedrijf, wat de zg. Nieuwe schroefas heeft gemonteerd heeft vergeten er vetkoord tussen te doen.
De monteur verhelpt het euvel, het zweet loopt hem van het voorhoofd terwijl hij werkt in de gloeiende zon ,en ziet nog een probleem. De afvoerslang van de zelflozende kuip zit los. Goeie grutten, we hebben geluk gehad ,wat als,,,
We betalen de rekening, blij dat de lekkage is opgelost.
Het plan is dus nu om de mast , die nog steeds op de boot ligt, op te zetten, iets wat wij verwacht hadden van de havenmannen en de kraan, een goede combinatie. Maar , schipper is niet voor een gat te vangen, hij gaat het gewoon zelf doen.... ja CAR, de vorige eigenaar heeft gezegd dat ie de mast alleen omhoog en omlaag deed in voorjaar en najaar. Dus wat hij kan, kan ik ook.
De zenuwen gaan mij nu opspelen, drie mannen moesten die mast aan boord sjouwen en jij denkt hem alleen omhoog te krijgen?.
Enfin, ik laat mijnheer maar even, in de hoop dat ie van het plan afziet.
Ik had toch beter moeten weten . Mijn man gaat stug door met voorbereidingen treffen. Hij haalt op een moment een soort van touwtje met katrolletjes te voorschijn waarmee hij de mast wil ophijsen.
Nou moet je toch ophouden Wim, dit is niet oké meer. Veel te klein, veel te dun, veel te,,, ik kom niet meer uit mijn woorden, zo eng begin ik dit te vinden.
Maar mijn Wimmie begint rustig aan de aangehaakte touwtjes te trekken, en ik voorzie ongelukken.
Ik word boos van zoveel starrigheid en loop van het terrein af.
Blijkbaar een sein voor Wim om te stoppen met zijn poging die mast omhoog te krijgen. Hoe krijgen we die mast nu mee, vraagt hij mij.
Gewoon bovenop het dak, zoals bedoelt bij een motorsailer, mopper ik.
Dat valt dus nog niet mee, om die mast naar voor te krijgen zodat het hele zaakje een beetje in evenwicht is. Het lukt ons niet, en besluiten dan maar de mast te laten uitsteken. Gelukkig is het niet al te druk meer op het water.
En zo gaan we op weg. Manoeuvrerend tussen de smalle steigers , van dit kleine haventje door. Daar moeten we een hoek om, waar een woonark ligt, het lukt net aan, om de bocht om te komen met die lange mast . Maar het is gelukt, en zo varen we, wederom met daglicht door de Amsterdamse grachten naar onze thuishaven.
En weer is het spannend bij iedere brug of we eronder door kunnen.
We zijn 2.40 cm hoog nu ongeveer, daarmee kom je dus door Amsterdam.
Tegen de avond zijn we “thuis”. En komen de eerste nieuwsgierigen naar de boot.
Ik besluit naar huis te gaan, en Wim blijft met een paar mannen op de boot achter. Natuurlijk hoopt ie op hulp om die mast omhoog te krijgen.
Net als het schemert krijg ik via Whatsapp foto’s binnen. De mast staat, en alle navigatie lichten doen het. Met een triomfantelijke schipper ervoor.
Tsjonge jonge, wat een hijs was dat. Het heeft bloed zweet en een stukje uit de boot gekost. Want met zoveel verschillende mannen een klus klaren?
Toch ben ik ze allemaal dankbaar. Want onze Bofkont met fiere mast rechtop.
Ze oogt als een plaatje...
Opgeschreven door Carla, en jawel ,nog steeds samen met schipper Wim!
Poeh poeh, eindelijk ligt onze Bofkont in het water.
Ik zie haar gewoon kwispelen, echt waar. Oh nee, dat gehobbel komt, omdat ze geen mast heeft. De vorige eigenaars hebben meer dan 18 jaar rondgevaren als motorboot. Vandaar de motorbootmast...
Wij nemen haar eerst mee naar onze vaste ligplaats in Amsterdam.
Daar krijgt ze me toch een beurt?.
Met echt schoon en fris water, wel te verstaan.
Ze lag heel de winter op de kant in Haarlem. De vorige eigenaar was ziek en heeft er niet veel aan kunnen doen de laatste anderhalf jaar.
Wij wilde omdat ze toch op de kant moest blijven in verband met het ontbreken van het roerblad, aan de slag met ons nieuwe bootje.
Hebben haar werkelijk UITGEMEST, en heel veel weggegooid.
Gordijntjes gewassen, bekleding gereinigd enz enz.
Ook de buitenkant willen we goed aanpakken.
Eerst maar eens wassen,,,,
Maar,,, je kunt er geen druppel water pakken.
Behalve uit de plomp dan. En daar is ze provisorisch mee gewassen .
Zelfs daar knapte ze een beetje van op.
Dan toch maar proberen met was en cleaner..
Ze gaat er beter mee uitzien maar nog niet naar onze wens.
Meer eerst dus als nu schitterende roerblad eronder zit, naar Amsterdam, de hele boot word daar grondig schoongemaakt.
Alles wat maar nat kon worden heeft water gezien.
En dan komt DE GROTE VERHUIZING, al onze spulletjes die we van de vorige boot hebben kunnen meenemen maakt een autotochtje vanuit Diemen naar Amsterdam N.
En wat kan er veel in, in zo’n klein bootje!!. Heb zelfs nog ruimte over!
Langzaam maar zeker word het weer wat gezellig binnen.
Er moet nog veel vernieuwd worden, maar daar gaan we in de herfst aan beginnen.
Na de grote verhuizing , als ze schoon genoeg bevonden word, komt fase twee, het ophalen van de mast. Die heeft zo’n 10 jaar, opgeslagen gelegen in een loods in Aalsmeer. Hoog en droog hebben we al gezien.
En de 8 jaren daarvoor lag die bij de eigenaar in de garage.
Op een zonnige dag, hoe kan het ook anders de hele zomer was zonnig, gaan we vroeg op pad. We willen als het even kan overdag heen naar Aalsmeer en in de nacht terug via de staande mast route , met de mast omhoog dus, in convooi door Amsterdam.
We kijken ons ogen uit als we smorgens heel vroeg onder de spoorbrug van Amsterdam doorvaren, zo de grachten op.
Altijd door Amsterdam gevaren in het donker, wat een ervaring om er ook eens bij daglicht doorheen te varen.
Jammer is wel, dat het nog zo vroeg is, niemand ziet ons...
En dat, terwijl we oh zo trots zijn op ons witte wondertje..
De eerste bruggen die we nemen, zijn zenuwslopend. Kunnen we eronder door? Zijn we niet te hoog, is die brug niet te laag?. STOP,,, STOPPPPP.
OH gelukkig, het was gezichts bedrog. Natuurlijk hebben we metingen gedaan, en heel Amsterdam uitgeplozen op de kaart qua hoogtes. Maar soms lijken die bruggen wel heel laag. Het gaat goed, alles past, en wij kunnen verder genieten.
Tegen de middag komen we in de haven waar de mast al op ons ligt te wachten.
Die hadden we een week van te voren al klaar gemaakt.
Alle vallen en schoten vernieuwd, stagen gecontroleerd, nieuwe l lampen ,nieuwe windex ,windvaan, nieuwe mast katrolletjes enz alles erop en eraan.
De mast glimt weer, want wat was ie vuil zeg. Dat hadden we even niet gezien toen ie zo hoog aan het plafond hing.
Gelukkig was op deze locatie water in overvloed...
We moeten even wachten tot een motorboot onder de kraan vandaan gaat en dan zijn we aan de beurt.
Eerst maar eens een gesprekje met de monteur, die daar staat.
We maken water, en waar komt het vandaan?. Ik ga kijken beloofd hij.
Eerst maar eens die mast...
Oke dan, wij zijn er klaar voor om de mast te ontvangen.
Huhh , wat gaat daar nu gebeuren, wat doen die mannen daar?
Wij verwachtte dat de mast met de kraan erop gezet zou worden?.
Maar met vereende krachten tillen drie mannen, waaronder mijn eigen schipper onze mast op de schouders , en sjokken naar onze boot.
Met een beetje duwen en schuiven, wat hoger, wat lager, meer naar li
De mannen blij, en wij ook.
Oké, nu gaan we in de kraan, om naar het probleem van de lekkage te zoeken en langzaam komt onze lm boven water.
De monteur ziet waar het water vandaan komt. Het bedrijf, wat de zg. Nieuwe schroefas heeft gemonteerd heeft vergeten er vetkoord tussen te doen.
De monteur verhelpt het euvel, het zweet loopt hem van het voorhoofd terwijl hij werkt in de gloeiende zon ,en ziet nog een probleem. De afvoerslang van de zelflozende kuip zit los. Goeie grutten, we hebben geluk gehad ,wat als,,,
We betalen de rekening, blij dat de lekkage is opgelost.
Het plan is dus nu om de mast , die nog steeds op de boot ligt, op te zetten, iets wat wij verwacht hadden van de havenmannen en de kraan, een goede combinatie. Maar , schipper is niet voor een gat te vangen, hij gaat het gewoon zelf doen.... ja CAR, de vorige eigenaar heeft gezegd dat ie de mast alleen omhoog en omlaag deed in voorjaar en najaar. Dus wat hij kan, kan ik ook.
De zenuwen gaan mij nu opspelen, drie mannen moesten die mast aan boord sjouwen en jij denkt hem alleen omhoog te krijgen?.
Enfin, ik laat mijnheer maar even, in de hoop dat ie van het plan afziet.
Ik had toch beter moeten weten . Mijn man gaat stug door met voorbereidingen treffen. Hij haalt op een moment een soort van touwtje met katrolletjes te voorschijn waarmee hij de mast wil ophijsen.
Nou moet je toch ophouden Wim, dit is niet oké meer. Veel te klein, veel te dun, veel te,,, ik kom niet meer uit mijn woorden, zo eng begin ik dit te vinden.
Maar mijn Wimmie begint rustig aan de aangehaakte touwtjes te trekken, en ik voorzie ongelukken.
Ik word boos van zoveel starrigheid en loop van het terrein af.
Blijkbaar een sein voor Wim om te stoppen met zijn poging die mast omhoog te krijgen. Hoe krijgen we die mast nu mee, vraagt hij mij.
Gewoon bovenop het dak, zoals bedoelt bij een motorsailer, mopper ik.
Dat valt dus nog niet mee, om die mast naar voor te krijgen zodat het hele zaakje een beetje in evenwicht is. Het lukt ons niet, en besluiten dan maar de mast te laten uitsteken. Gelukkig is het niet al te druk meer op het water.
En zo gaan we op weg. Manoeuvrerend tussen de smalle steigers , van dit kleine haventje door. Daar moeten we een hoek om, waar een woonark ligt, het lukt net aan, om de bocht om te komen met die lange mast . Maar het is gelukt, en zo varen we, wederom met daglicht door de Amsterdamse grachten naar onze thuishaven.
En weer is het spannend bij iedere brug of we eronder door kunnen.
We zijn 2.40 cm hoog nu ongeveer, daarmee kom je dus door Amsterdam.
Tegen de avond zijn we “thuis”. En komen de eerste nieuwsgierigen naar de boot.
Ik besluit naar huis te gaan, en Wim blijft met een paar mannen op de boot achter. Natuurlijk hoopt ie op hulp om die mast omhoog te krijgen.
Net als het schemert krijg ik via Whatsapp foto’s binnen. De mast staat, en alle navigatie lichten doen het. Met een triomfantelijke schipper ervoor.
Tsjonge jonge, wat een hijs was dat. Het heeft bloed zweet en een stukje uit de boot gekost. Want met zoveel verschillende mannen een klus klaren?
Toch ben ik ze allemaal dankbaar. Want onze Bofkont met fiere mast rechtop.
Ze oogt als een plaatje...
Opgeschreven door Carla, en jawel ,nog steeds samen met schipper Wim!
Vervolg Bofkont op weg
Met als extra,,,, meerdere telefoontjes naar de havendienst, Waternet, en de Ns, om te zorgen dat men niet vergeet, dat er twee jachten DOOR DIE SPOORBRUG willen..
En ze gaan zich vandaag maar weer vermaken met hazenslaapjes, koffie leuten enz.
De twee schippers spreken af om de beurt van boord te gaan, zodat er toezicht is op de jachten. Ze Hebben een ieniemienie fietsje waarmee ze naar de jachthaven in Oost kunnen om te douchen. En om even de benen te strekken..
En dus, lieve mensen, ligt Bofkont nog weer aan de steiger pal voor het Scheepvaart museum. En heeft daar aardig wat bekijks, dat wel.
Daar bleek de man, zo werd verteld, geen zin in te hebben.
Er is nog gebeld met de 65+ om te zien of hij alsnog naar de spoorbrug kon komen.
Blijkt dat de aanvraag op de 23 ste was gepland..
En die moeten dus de aanvraag doorspelen aan Ns.
In de nacht gebeld met Waternet, want aldaar moest de aanvraag ingediend worden.
Balend als een stekker, want geen opening betekend wederom wachtend op?.
De jachten ,die dus voor die spoorbrug lagen te dobberen, wachtend op de opening, moesten weer terug naar hun steiger.
Er werd direct gebeld met Ns, die onwetend waren van de aanvraag!!
En dus ging die spoorbrug in de nacht niet open!,
Hem is verteld dat er geen opening (werk) geregistreerd staat.
Die belt iedere dag om 12 uur in de middag naar Ns om te vragen of er “werk “ is.
Het blijkt dat de opening van de spoorbrug gedaan word door een 65+.
Niet veel later gaat mijn telefoon. Wim aan de lijn..
Balen lijkt mij.
En lees direct, dat de twee jachten nog steeds aan de steiger liggen.
Het is woensdag 7 uur in de ochtend, en dus moet Bofkont al ver onderweg zijn naar Enkhuizen. Ik, aan het thuisfront open mijn mobiel.
WATS GEBEURT...??
En ze gaan zich vandaag maar weer vermaken met hazenslaapjes, koffie leuten enz.
De twee schippers spreken af om de beurt van boord te gaan, zodat er toezicht is op de jachten. Ze Hebben een ieniemienie fietsje waarmee ze naar de jachthaven in Oost kunnen om te douchen. En om even de benen te strekken..
En dus, lieve mensen, ligt Bofkont nog weer aan de steiger pal voor het Scheepvaart museum. En heeft daar aardig wat bekijks, dat wel.
Daar bleek de man, zo werd verteld, geen zin in te hebben.
Er is nog gebeld met de 65+ om te zien of hij alsnog naar de spoorbrug kon komen.
Blijkt dat de aanvraag op de 23 ste was gepland..
En die moeten dus de aanvraag doorspelen aan Ns.
In de nacht gebeld met Waternet, want aldaar moest de aanvraag ingediend worden.
Balend als een stekker, want geen opening betekend wederom wachtend op?.
De jachten ,die dus voor die spoorbrug lagen te dobberen, wachtend op de opening, moesten weer terug naar hun steiger.
Er werd direct gebeld met Ns, die onwetend waren van de aanvraag!!
En dus ging die spoorbrug in de nacht niet open!,
Hem is verteld dat er geen opening (werk) geregistreerd staat.
Die belt iedere dag om 12 uur in de middag naar Ns om te vragen of er “werk “ is.
Het blijkt dat de opening van de spoorbrug gedaan word door een 65+.
Niet veel later gaat mijn telefoon. Wim aan de lijn..
Balen lijkt mij.
En lees direct, dat de twee jachten nog steeds aan de steiger liggen.
Het is woensdag 7 uur in de ochtend, en dus moet Bofkont al ver onderweg zijn naar Enkhuizen. Ik, aan het thuisfront open mijn mobiel.
WATS GEBEURT...??
Shackleton Tour
De Shackleton Tour die ze maakten, is genoemd naar een Britse ontdekkingsreiziger uit het begin
van de vorige eeuw, die evenals Roald Amundsen en Robert Scott gegrepen was door het
Zuidpoolgebied, maar daar ook met schipbreuk en ontberingen te maken kreeg.
Na een vlucht naar Buenos Aires , met onder meer een bezoek aan een hele bijzondere begraafplaats
met hele grote graftombes en het graf van Evita,
ging de reis naar de meest zuidelijke stad ter
wereld, Ushuaia in Argentinië, een wintersportplaats dat aan het uiteinde van het Andesgebergte
ligt. Daar begon de expeditie op de Explorer, een schip van 72 m. lang, met 154 mensen aan boord
van 18 nationaliteiten, waarvan 91 passagiers.
De reis was een verjaardagscadeau voor Marga, omdat ze gek is op pinguïns en Pieter 'mocht mee'...
Het eerste doel was de Falkland eilanden te bezoeken. Daar nestelen de pinguïns op de rotsen, ze
worden 'rockhopper' genoemd, ze zijn zo 'n 65 cm. groot en vormen paartjes voor het leven. Een
mooi bijpassend muziekje, Ede Staal zong: Salstoe altied bie mie blieve"n, lutje wicht!
Een andere soort was de Gentoo of Ezels pinguïn die iets groter is en nestelt op kiezelstenen. Ze
vangen elke dag zo 'n 10 kg. vis. En de Magelhaen pinguïn die in holen leeft’
De meest bedreigde vogel
soort daar is de wenkbrauw albatros, er verdrinken duizenden vogels door
de Japanse vismethode van lijnen met haken .( Lijnvisserij)
Tijdens een wandeling met de meereizende ornitholoog werden Magelhaen pinguïns gezien, ze
maken een hol en leven solitair.
Op reis naar het eiland South Georgia werden walvissen , zuidkapers, gezien, deze was 16 m. lang
en weegt 60 ton, uit zijn vele zeepokken bleek dat het al een ouder exemplaar was.
Prachtige beelden, op de film begeleid door 'What a wonderful world' van Louis Armstrong.
Bij South Georgia willen ze een fjord binnen varen, maar het wordt opeens heel slecht weer, het
begint te stormen en ze gaan beschutting zoeken. Deze dag komen,net als de dag ervoor, er maar 10
mensen aan tafel , de rest is zeeziek, we
horen 'Riders on the storm'.
Zoveel geweldige beelden kregen we te zien: een heel fotogeniek landschap, lijkend op het Noorse
Fjorden gebied, er werd gewandeld over een gletsjer, 1400 m. naar boven, 6 uur lopen in de stilte,
een hele ervaring. Zeeleeuwen met een harem van 20 vrouwen, rendieren waarvan de voorouders
hier naar toe zijn meegenomen door de
Noren, koningspinguïns met pluizige jongen die tot hun 2e
jaar gevoerd worden, zeeolifanten met 3,5-tot 5 ton spek, reuzenalbatrossen met een vleugelwijdte
van 3 á 4 m., een luipaardzeehond die een pinguïn te pakken krijgt.
Er werd nog veel meer wetenswaardigs bij verteld over de dieren en bijvoorbeeld de locaties waar
de Noren een walvisvaarders station hadden, het eiland waar de bemanning van ontdekkingsreiziger
Shackleton 630 dagen moest overleven en wachten op de redding, en de begraafplaats van
Shackleton op Gryt Vicken
.
Maar toen... Op 180 km. van Antarctica kreeg de Explorer met steeds meer ijs te maken, het was
een veld golvend pakijs van 1,5 m. dik. Een paar uur later was er een stip op de radar te zien, een
grote ijsberg. Het schip raakte heel sterk ijs en scheurde onder de waterlijn open.
Er werd een S.O.S. alarm uitgestuurd en er werden noodsignalen gegeven. Iedereen moest zijn
zwemvest pakken, want er stroomde water in het schip. Het schip maakte slagzij en er werd uit alle
macht geprobeerd het gat te dichten. De kapitein deed het goed, het schip kon uit het ijs varen
zolang de hoofdmotor werkte. Toen het bevel kwam om het schip te verlaten, moest er overgestapt
worden in rubberboten en reddingsboten. Zeven en een half uur werd er rondgedobberd en sommige
mensen raakten onderkoeld. 6 uur na de redding
zonk de MV Explorer.
De Jannenga's werden opgepikt door de Nord Norge, even daarna stak er een zware sneeuwstorm
op, wat een geluk dat ze die niet in de open bootjes over zich heen gekregen hadden!
Alle eigendommen liggen nu op de bodem van de oceaan, 1500 m. diep. Er werd meteen een
kleding inzameling gehouden onder de gasten van het schip, en men werd afgezet op een Chileense
luchtmachtbasis op Antarctica, waar noodbedden in een sporthal waren neergezet. Met een
Hercules, vrachtvliegtuig van de Chileense luchtmacht, werd naar de vaste wal gevlogen in Zuid
Chili, daarna nog 4000 km. noordelijker, de warmte tegemoet in Santiago de Chile.
Terug op Schiphol was het een emotioneel weerzien met de familie, die erg in spanning had gezeten
na de eerste berichten dat het schip gezonken was. Hierbij hoorden we de muziek van Rod Stewart:
I am sailling in stormy waters...
Hierna konden er nog vragen gesteld worden, zoals: 'Hebben jullie er trauma's aan overgehouden,
want jullie zijn toch heel dicht bij de dood geweest en zouden jullie weer terug willen? '
Ze willen graag nog eens de reis afmaken, want eigenlijk zijn ze maar tot de 11e vaardag gekomen,
terwijl ze nog een week hadden zullen varen. Ze zijn al begonnen met sparen... En het verwerken
van de gebeurtenissen ging ook door het samenstellen van de film ( met gekregen materiaal van
medepassagiers van wie de foto- en filmapparatuur niét op een diepte van 1500 m. lagen...) en het
geven van lezingen, zodat je het steeds weer beleeft.
De voorzitter bedankte Pieter en Marga voor het indrukwekkende verhaal, prachtige beelden en
mooie muziek en Pieter bedankte ons dat hij de natuur en het avontuur met ons mocht delen, zodat
ze weer een stapje dichter bij de verwerking konden komen.
van de vorige eeuw, die evenals Roald Amundsen en Robert Scott gegrepen was door het
Zuidpoolgebied, maar daar ook met schipbreuk en ontberingen te maken kreeg.
Na een vlucht naar Buenos Aires , met onder meer een bezoek aan een hele bijzondere begraafplaats
met hele grote graftombes en het graf van Evita,
ging de reis naar de meest zuidelijke stad ter
wereld, Ushuaia in Argentinië, een wintersportplaats dat aan het uiteinde van het Andesgebergte
ligt. Daar begon de expeditie op de Explorer, een schip van 72 m. lang, met 154 mensen aan boord
van 18 nationaliteiten, waarvan 91 passagiers.
De reis was een verjaardagscadeau voor Marga, omdat ze gek is op pinguïns en Pieter 'mocht mee'...
Het eerste doel was de Falkland eilanden te bezoeken. Daar nestelen de pinguïns op de rotsen, ze
worden 'rockhopper' genoemd, ze zijn zo 'n 65 cm. groot en vormen paartjes voor het leven. Een
mooi bijpassend muziekje, Ede Staal zong: Salstoe altied bie mie blieve"n, lutje wicht!
Een andere soort was de Gentoo of Ezels pinguïn die iets groter is en nestelt op kiezelstenen. Ze
vangen elke dag zo 'n 10 kg. vis. En de Magelhaen pinguïn die in holen leeft’
De meest bedreigde vogel
soort daar is de wenkbrauw albatros, er verdrinken duizenden vogels door
de Japanse vismethode van lijnen met haken .( Lijnvisserij)
Tijdens een wandeling met de meereizende ornitholoog werden Magelhaen pinguïns gezien, ze
maken een hol en leven solitair.
Op reis naar het eiland South Georgia werden walvissen , zuidkapers, gezien, deze was 16 m. lang
en weegt 60 ton, uit zijn vele zeepokken bleek dat het al een ouder exemplaar was.
Prachtige beelden, op de film begeleid door 'What a wonderful world' van Louis Armstrong.
Bij South Georgia willen ze een fjord binnen varen, maar het wordt opeens heel slecht weer, het
begint te stormen en ze gaan beschutting zoeken. Deze dag komen,net als de dag ervoor, er maar 10
mensen aan tafel , de rest is zeeziek, we
horen 'Riders on the storm'.
Zoveel geweldige beelden kregen we te zien: een heel fotogeniek landschap, lijkend op het Noorse
Fjorden gebied, er werd gewandeld over een gletsjer, 1400 m. naar boven, 6 uur lopen in de stilte,
een hele ervaring. Zeeleeuwen met een harem van 20 vrouwen, rendieren waarvan de voorouders
hier naar toe zijn meegenomen door de
Noren, koningspinguïns met pluizige jongen die tot hun 2e
jaar gevoerd worden, zeeolifanten met 3,5-tot 5 ton spek, reuzenalbatrossen met een vleugelwijdte
van 3 á 4 m., een luipaardzeehond die een pinguïn te pakken krijgt.
Er werd nog veel meer wetenswaardigs bij verteld over de dieren en bijvoorbeeld de locaties waar
de Noren een walvisvaarders station hadden, het eiland waar de bemanning van ontdekkingsreiziger
Shackleton 630 dagen moest overleven en wachten op de redding, en de begraafplaats van
Shackleton op Gryt Vicken
.
Maar toen... Op 180 km. van Antarctica kreeg de Explorer met steeds meer ijs te maken, het was
een veld golvend pakijs van 1,5 m. dik. Een paar uur later was er een stip op de radar te zien, een
grote ijsberg. Het schip raakte heel sterk ijs en scheurde onder de waterlijn open.
Er werd een S.O.S. alarm uitgestuurd en er werden noodsignalen gegeven. Iedereen moest zijn
zwemvest pakken, want er stroomde water in het schip. Het schip maakte slagzij en er werd uit alle
macht geprobeerd het gat te dichten. De kapitein deed het goed, het schip kon uit het ijs varen
zolang de hoofdmotor werkte. Toen het bevel kwam om het schip te verlaten, moest er overgestapt
worden in rubberboten en reddingsboten. Zeven en een half uur werd er rondgedobberd en sommige
mensen raakten onderkoeld. 6 uur na de redding
zonk de MV Explorer.
De Jannenga's werden opgepikt door de Nord Norge, even daarna stak er een zware sneeuwstorm
op, wat een geluk dat ze die niet in de open bootjes over zich heen gekregen hadden!
Alle eigendommen liggen nu op de bodem van de oceaan, 1500 m. diep. Er werd meteen een
kleding inzameling gehouden onder de gasten van het schip, en men werd afgezet op een Chileense
luchtmachtbasis op Antarctica, waar noodbedden in een sporthal waren neergezet. Met een
Hercules, vrachtvliegtuig van de Chileense luchtmacht, werd naar de vaste wal gevlogen in Zuid
Chili, daarna nog 4000 km. noordelijker, de warmte tegemoet in Santiago de Chile.
Terug op Schiphol was het een emotioneel weerzien met de familie, die erg in spanning had gezeten
na de eerste berichten dat het schip gezonken was. Hierbij hoorden we de muziek van Rod Stewart:
I am sailling in stormy waters...
Hierna konden er nog vragen gesteld worden, zoals: 'Hebben jullie er trauma's aan overgehouden,
want jullie zijn toch heel dicht bij de dood geweest en zouden jullie weer terug willen? '
Ze willen graag nog eens de reis afmaken, want eigenlijk zijn ze maar tot de 11e vaardag gekomen,
terwijl ze nog een week hadden zullen varen. Ze zijn al begonnen met sparen... En het verwerken
van de gebeurtenissen ging ook door het samenstellen van de film ( met gekregen materiaal van
medepassagiers van wie de foto- en filmapparatuur niét op een diepte van 1500 m. lagen...) en het
geven van lezingen, zodat je het steeds weer beleeft.
De voorzitter bedankte Pieter en Marga voor het indrukwekkende verhaal, prachtige beelden en
mooie muziek en Pieter bedankte ons dat hij de natuur en het avontuur met ons mocht delen, zodat
ze weer een stapje dichter bij de verwerking konden komen.
Gastenboek
verrijdbare botenbok voor de LM27
Afgelopen zaterdag
antwoord knop partijspoort Frank van der Keur
Afgelopen maandag
Mast en giek gezocht voor LM27
Afgelopen maandag
Bouwnummer van de LM 23
23/08/2023